درد دل

شاید تا حالا حداقل با مردمان بیست یا سی تا کشور صحبت داشتم. گاهی باهاشون همکار، گاهی همکلاس، گاهی همسایه، گاهی رفیق.

ولی میخوام اینو بگم که من تو زندگی ام تعداد خیلی اندکی رفیقهای ایرانی دارم که اگر بخاطر اونها نبود شاید از ایرانی ها بشدت متنفر میشدم.  

شاید اگر معیار مرز و بومی باشد عاشق ایران و مخصوصا شیراز که بدنیا اومدم هستم ولی هیچ وقت این فرهنگ لمپنی و قلدربازی و تحقیر تو کتم نرفته که چقدر هم رایجه اینجا. از اون برعن داز بدبختش که با لمپنی و لودگی یه بسیجی بدبخت رو میکشه و مثل خنگ ها حاضره وطنش رو بفروشه یا از اون ارزشی احمقی که جاهلانه آتش به اختیاره و با یه باتوم و دو تا پست و مقام فکر میکنه خبریه. همشون حق بجانب همشون زرنگ کوچه خلوت همشون اهل های و هوی و فریاد.

امروز  در یکی از گروههای تلگرامی یکی رو دیدم که مردمان کشورم رو فحش میداد و دیگه طاقت نیوردم و جوابش رو دادم. گروهی که همه ادعای باکلاسی و با شخصیتی میکردند همه یک دم شروع به تهدید و فحش دادن به من و کشورم کردند. 

من خداییش گاهی بیخود و الکی به این مردمان و کشورش دل میبندم. یعنی واقعا امام زمان به این کشور نظر داره؟ اینا که غریب کش اند به امام رضاش رحم نکردند.

اینو اینجا مینوسم و میدونم ممکنه خیلی ها جوابهای تکراری بدند ولی حاضرم بشنوم ببینم کسی حرف حسابی داره یا نه. یکی بیاد و منو قناعت بده. 

انگار ته دل هر ایرانی یه فحش و نفرت به مردم کشورم هست چه براندازش چه ارزشی اش.