تصادف - پریسای من - زندگی ما آدمها

در مسیر خانه به سمت محل کار و در یکی از بزرگراهها و در اون شلوغی صبح و ترافیک باشی.

خسته و خواب آلود آروم آرم میری جلو و در دنیای خودت هم هستی. 

داری فکر میکنی که از خروجی بعدی میزنی بیرون و بعدش خیابون بعدی میپیچی به سمت کار. 

تو همین فکرهایی که ناگهان! ...... بوم ..... یه ماشین از پست سر میزنه بهت! 

همه چیز در کسری از ثانیه رخ میده. فرصت هیچ چیز رو نداری. 

تنها کاری که تونستم این بود که ترمز رو محکم بگیرم اقلاً نخورم به ماشین جلویی. گردنم بدجوری تکون خورد. 

این پریسا خانم (اسم ماشینمه فکر بد نکن) رو خیلی دوست دارم،

یه تویوتا پریوس نقره ای. سه ساله که باهم رفیقیم 

 رفیق راه در این سالها. باهم خیلی جاها رفتیم. 

من تو این ماشین خیلی وقتها بوده  که خوابیدم ، خندیدم، رقصیدم، گریه کردم، فریاد زدم. کلاً باهاش خیلی خاطره دارم و بدون شک بخشی از زندگی ام هست. 

و حالا سپر پشتی اش جابجا شده. و ضربه بدی هم خورده. حتما باید درستش کنم 

پیاده شدم. وسط بزرگراه تصادف کردیم از هر دو طرف ماشین ها با سرعت دارند رد میشدند و اوضاع خیلی خطرناک بود چون هر لحظه ممکن بود ماشین دیگه ای به ما بزنه. 

اون آقا شروع کرد داد و بیداد کردن . بابا چیزی نشده ماشین درسته که . چرا الکی گردنت رو گرفتی چیزی نشده که. 

داشتم همین طوری نگاهش میکردم تا ساکت شد. گفتم من چیزی گفتم تا حالا؟ گفت نه. گفتم حالا به جای معذرت خواهی ات هست اینایی که میگی؟ گفت ببخشید من واقعا آدم بدی نیستم. 

خیلی سریعاز  کارت بیمه اش،و از صحنه تصادف فیلم گرفتم.  شماره اش رو هم گرفتم. و نشستم پشت ماشین و به طرف کار. 

داشتم به این فکر میکردم که زندگی ما آدمها هم همین است. من تا چند دقیقه قبلش داشتم فکر میکردم که زودتر برسم سر کار ولی حتی لحظه ای هم نمیدانی که که چه سرنوشتی داری و هر لحظه ممکنه که پایان زندگی ات باشه. 

چه خوب گفته این همشهری مون که هر ر نفسی که فرو میرود ممد حیاتست و چون برمیاید مفرح ذات. 

واقعاً برای حتی همون یک لحظه نفس کشیدنت هم نباید مطمئن باشی که زنده هستی یا نه. 

قدر لحظاتتون رو بدونید. سعی کنید تا میتوانید خوب و مهربان باشید. 

همین