زندگی - تحصیلات - عای مهندس - گرانی

زندگی در حال گذر است! 

میگه "اسفند را خیلی دوست دارم، بیشتر از فروردین ، اسفند انگار داره بهت امید میده، خبرهای خوش در راه هست" 

واقعا انسان به امید زنده است و باید زندگی رو بگذرونه. خیلی از این حرفش خوشم اومد. نگران گذران عمر نباید بود که دست خودت نیست نگران اون چیزهایی باش که دست خودت هست.

=================================================================

عاقا یه چیزی، کلاً زیاد تو بحر اینکه طرف مهندسه یا دکتر و یا حتی پروفسور هست نرید. خب خدا بهش وقت و امکانات و انرژی داده که بتونه چند سال درس بخونه. مثلا باباش پولدار بوده یا کلاً آدمی بوده که از بچه اش توقع نداشته و تازه پول هم میداده به بچه اش که بره درست بخونه. خب اینم دیده کار دیگه ای نداره رفته درس بخونه و خونده و حالا اسمش شده مهندس!! یا اینکه یه آدمی بوده وضع مالی خوبی داشته گفته چیکار کنم چیکار نکنم بیا یه آزاد یا خصوصی هم میریم پول میدیم میشینیم و بعد از چهار سال میشیم مهندس. اما حساب اونهایی که میرن تو دهن شیر و با هزار بدبختی خرج دانشگاه و خودشون و خانواده رو در میارند جدا است ولی همونها هم اگر برند طوطی وار چند تا جمله قصار بگن و ادعای بی عمل داشته باشند به نظرم کارشون درست نبوده. 

==============================================================

دیروز من به معنای واقعی کلمه زمین رو گاز گرفتم ا زخنده! 

یکی از دوستان من رو دعوت کرده بود به یک مهمانی دورهمی، چند تا از دوستان بودیم اما متوجه شدم که میزبان یکی دو نفر رو حالا به هر دلیلی خبر نکرده! مهمونی طبق معمول بگو و بخند و داستان سرایی و خیلی طول کشید. طبق معمول روزهای آخر هفته ما با بچه ها میریم فوتبال و اتفاقا اون جمع بیشترشون بچه های فوتبالی بودند و باز هم بنا به عادت دیرینه ما خاورمیانه ای ها، یادمان آمد که بیشترمون لباس فوتبال رو با خودمون تو ماشین نیورده بودیم. 

یکی کفش ورزشی نداشت یکی شرت ورزشی نداشت یکی لباس نداشت میزبان بدبخت رفت هر چی پیرهن و شرت و کفش داشت آورد و همه شروع کردیم به هجوم آوردن به اجناس باد آورده و هر کی یه چیزی برداشتیم. خب به من تی شرت ورزشی رسید شلوار ورزشی تو ماشین داشتم ولی کفش نداشتم یعنی اندازه پای من نبوده. خلاصه مجبور بودم به یکی از بچه ها که میدونستم شماره پاش با من یکی هست زنگ بزنم که با خودش بیاره. 

این میزبان بدبخت با صدای بلند رو به من گفت بچه ها اگه به کسی زنگ میزنید مخصوصا آقای فلانی (اسمش رو نمیارم) لطفا ضایع نکنید که خونه ما هستید چون دعوتش نکردیم و ناراحت میشه. همه گفتیم باشه. 

قرار شد من زنگ بزنم به آقای فلانی، همه بچه ها ساکت شدند تا صدای کسی نره تا قضیه مهمونی لو نره. بهش زنگ زدم و بعدا از سلام و احوالپرسی گفتم من یه جای خیلی دوری هستم و نمیرسم برم خونه برای بازی فوتبال بیزحمت یه کفش اضافه هم بیار چون شماره پای من و تو یکی هست. اونم بعد از کلی آه و ناله قبول کرد. 

بعد از زنگ من نوبت اون یکی دوستم که عای مهندس هم هست شد. این هم رفته دقیق به همون کسی که من زنگ زدم زنگ زده منم کنارش بودم. باز دوباره همه بچه ها ساکت شدیم که مبادا صدای کسی رو بشنوه بفهمه ما باهم بودیم.  این صحبتهاش پای تلفن بود: 

"سلام عای فلانی

چطوری؟ خوبی؟ چه خبر؟ 

مرسی، مرسی. ممنون آقا این چه حرفیه. 

راستی .... منم کفش لازم دارم! "

آقا تا این جمله رو گفت همه پخش شدیم رو زمین! همه سعی میکردیم بی صدا بخندیم! من قشنگ اون تشک کنارم رو گاز گرفتم از خنده! آخه من و این عای مهندس هیچ سنخیتی باهم نداشتیم که باهم یه جایی باشیم اصلا امکان نداشت مگه اینکه تو یه مهمونی باشیم. خلاصه قیافه عای فلانی خیلی باید دیدنی میبود اون لحظه. یعنی این بشر با یه جمله شیک و مجلسی کل قضیه رو لو داد تمام صحبتهای میزبان بدبخت و تلاش ما با ساکت بودن ضرب در صفر شد. بعد که تماس رو قطع کرد اون در حالی که متعجب بود ما چرا میخندیم همه حداقل یک دقیقه بلند خندیدیم تا بالاخره یکی که در هنوز هم نمیتونست خودش رو کنترل کنه بهش گفت مرد حسابی این چی بود که تو گفتی. 

میزبان بدبخت یک چشمش اشک بود و یه چشمش خنده قشنگ گریه اش دراومده بود حالا نمیدونم بابت خنده بود یا از فرط ناراحتی.

======================================================

آی که دارم داغون میشم از گرونی! تمام اعضای خانواده همه بهم پیام میدند که گرونیه و پول بفرست!