مصایب کرونایی

امروز سر کار بودم که خانمی زنگ زد و راجع به بیمه بیکاری اش سوال میکرد. تمام فایلهاش رو جستجو کردم و دیدم بعضی از اطلاعات رو در فرم غلط وارد کرده بود و برای همین سیستم تشخیص داده بود که هیچ کمکی بهش تعلق نگیره. ایشان هم بیشتر از دو ماه  در حالی که بخاطر این پاندمی کرونا از کار بیکار شده بود هیچ پولی دریافت نکرده بود. 

هر چند خیلی سخت بود که وقتی اطلاعات وارد دیتابیس میشه اون رو اصلاح کرد اما این کار رو براش کردم و بهش گفتم که تا حدود دو هفته دیگه حقوق بیمه بیکاری به حسابش واریز میشه. 

خیلی خوشحال شد و ازم تشکر کرد و بعدش شروع کرد درد دل و به طبع اون پشت تلفن گریه کردن. میگفت بچه اش را خانه مادرش گذاشته و چند هفته است که فقط یک وعده غذایی در روز میخوره و کم کم پولی نداره که حتی همون یک وعده در روز رو هم داشته باشه. با وجود اینکه کارم تموم شده بود و هر کاری که میتونسته بودم کرده بودم گفتم یه لحظه صبر کن، تلفن رو گذاشتم روی هولد بغض گرفته بودم و آروم چند ثانیه ای گریه کردم. بعد از چند ثانیه از هولد برداشتم و بهش گفتم که موضوع شما را با سوپروایزرم حتما در جریان میزارم. بعد از اون تماس، در ایمیلی که به سوپروایزرم زده بودم خواسته بودم که حساب ایشان را خودم هر روز کنترل کنم و کارهای امور مالی و واریز به حسابش رو خودم انجام بدم تا چند روز زودتر انجام بشه.

چیزی که من میدونم اینه که برعکس تصور خیلی ها، در کشورهای صنعتی و پیشرفته خیلی از مردم زندگی شان را طوری تطبیق دادند (یا بالاجبار تطبیق میدند) که با همان حقوق و دریافتی هفته ای شون میگذرونند و چیزی آخرش ذخیره نمیکنند (یا نمیتونند ذخیره کنند). وقتی به مدت طولانی بیکار باشند زندگی براشون یک فاجعه است. من میتونستم درک کنم اون زن چی کشیده بود چون اگر پستهای هفته های قبلم چند ماه پیشم را خوانده باشید میدانید که من هم برای مدتی بیکار شده بودم و تمام مصیبتهای دنیا به یکباره سرم آمده بود. لحظاتی بود که هم حوصله هیچ کس رو نداشته بودم و هم میخواستم با یکی صحبت کنم و خودم رو خالی کنم.