فراموشکاری

بعضی وقتها من در مورد قضاوت کردن آدمها دچار اشتباه میشم چون فکر میکنم همه آدمها مثل من فکر میکنند و مثل خودم بعضی چیزها و بعضی جزییات ها خیلی براشون مهم است. به نظر من این میتونه یک نقطه ضعف خیلی بزرگ باشه (برای من یا دیگران؟ من اینجا منظورم برای خودم هست)

من و مجتبی 4 سال باهم همکلاس بودیم سه سال دوره راهنمایی و یک سال دوره دبیرستان. از این مدت سه سال آخرش رو ما هم مسیر بودند و هنگام بازگشت به خانه باهم میرفتیم تا خانه. شاید بعضی ها بپرسند چرا فقط مسیر بازگشت رو باهم بودید. باورتان نمیشه که در تمام این چهار سال مسیر رفتن به مدرسه رو تنها بودم! چون من کسی بودم که همیشه و بدون استثناء دیر سر کلاس حاضر میشدم! پس رسیدن رو بیخیال! ولی برگشتن باهم بودیم 

فکر کن اون سالهای بین 11 تا 16 سالگی از شیرین ترین و خاطره انگیزترین سالهای زندگی آدم هست و مجتبی از کسانی بود که من شاید هیچ وقت فراموشش نکنم بیشتر صحبتها و جاهایی که باهم میرفتیم 

دست بر قضا بعد از چندین سال روزی در فیسبوک دیدمش مدت کوتاهی باهم صحبت کردیم و مجتبی از اینکه تمام خاطرات آن دوران را یادم هست تعجب کرده بود چون آن زمان من دیگر ایران نبودم (افغانستان بودم). بعد از اون صحبت دیگه هیچ وقت باهم صحبت نکردیم یا من سرم شلوغ بود و اونهم اصلاً راغب نبود که چت رو با من شروع کنه و البته دیگه فیسبوک هم نبود

چند روز پیش چشمم به پروفایلش در واتس آپ خورد و گفتم احوالپرسی ای باهاش کنم و این بار از اینکه همون یه ذره خاطرات رو هم فراموش کرده بود تعجب کردم. اگر راستش را بگم کلاً ناراحت شدم که این چه جور دوستی ای است بین من و اون. 

بعدها با خودم فکر کردم خب شاید مشکلات و سختی های زندگی است که اینطور شده ولی کمی بیشتر که فکر کردم به خودم گفتم مرد حسابی اون بعد از این 17-18 سال چطور اینقدر باید یادش مانده باشد اینکه تو اینقدر غیر نرمالی تقصیر اون نیست 

خلاصه همینطوری به خودم دارم تسلی میدم 

البته وقتی این نوع برخورد رو بیشتر و بیشتر از دیگران دیدم دارم بیشتر به این موضوع میرسم که باید کمتر در این مورد حرص بخورم