یک سخنی از شاخان مجازی

چند هفته پیش اتفاقی یک استوری در اینستاگرام از یکی از شاخهای معلوم الحال مجازی دیدم که تعریف میکرد:

"در یکی از اکانتهای فیکم یک دختر هست که فالو اش میکنم، این دختر فوق العاده مهربون هست و همیشه و در همه حال تنها چیزی که ازش میبینیم مهربانی است یعنی هیچ وقت خشم ناراحتی و حتی خندیدن را هم ازش نمیبینی هیچ وقت نمیبینی غیبت کسی رو بکنه یا شوخی کنه یا هر کار دیگه ای. این تو اینستاگرامش فقط یه آدم مهربونه. به نظر من این آدم یه مشکل جدی با خودش داره که خودش نیست. واقعا چقدر آدم کسل کنند ه و بیخودی هست این آدم. من به شدت ازش بدم میاد. یعنی چی همیشه در حال مهربانی کردن هستی؟ همه پستهاش همه کارهاش و حرفهایی که در ظاهر نشون میده همش همینطوریه. 

آدم مجموعه ای از حس ها و حالت های مختلف هست. گاهی شاده گاهی غمگین گاهی ناراحت و عصبانی و گاهی حسود. این آدم اصلا خودش نیست از اینجور آدمها بترسید چون در باطن خیلی عوضی تر بقیه هستند"

خداییش گاهی این شاخهای مجازی با وجود این گنده  دماغی هاشون راست میگن ها